Nieuwbrief juni 2021

Beste Tandemliefhebbers,

In deze nieuwsbrief worden jullie bijgepraat over de huidige situatie: hoe gaan we als TandemTocht Keistad om met het coronavirus. En daarnaast hebben we twee interessante personen geïnterviewd. Namelijk de heer Wim Tomassen, de eigenaar/beheerder van Ambiance Houtrust, de locatie waar in september nu al voor de derde keer de tocht begint en eindigt. En daarnaast een interview met Sonja Zwart. Zij heeft veel ervaring met tandems en het organiseren van tandemtochten in Amersfoort. Hoe dat zo is gekomen is te lezen in het interview met haar.

Hoe gaan we om met Corona.

Huidige situatie: hoe gaan we om met corona? Gelukkig is er licht aan het eind van de tunnel en is het einde van de pandemie, althans in ons land, in zicht. Op dit moment hebben vele mensen al één of twee vaccinaties gehad, gaan de terrassen en de winkels weer open en gaan de cijfers gelukkig de goede kant op. Echter, voorzichtigheid is nog steeds geboden en we moeten ons nog steeds goed aan de regels houden (1,5 meter afstand, handen wassen etc). Maar zoals we de zaak nu bekijken kan de tandemtocht van 4 september doorgaan. Maar daarbij conformeren we ons wel aan het landelijke coronabeleid. We volgen dus de ontwikkelingen op de voet en wanneer er specifieke eisen zullen worden gesteld voor het organiseren van evenementen als een tandemtocht, dan zullen ook wij die eisen overnemen. Daarbij moet je dan bijv. denken aan een vaccinatiebewijs (paspoort) of iets dergelijks. In de diverse mededelingen over de tandemtocht, zowel op de website als direct aan jullie gericht per mail of per post, zullen wij je van de ontwikkelingen op de hoogte houden en je later concreet informeren over de corona-technische eisen die zullen worden gesteld aan de deelnemers van de Tandemtocht Keistad 2021.

Interview met Wim Tomassen

Door: Cees van den Heuvel.

Als je al eerder één van onze tandemtochten hebt meegefietst, dan heb je zeer waarschijnlijk ook met deze prima locatie kennisgemaakt. Wim is de man die samen met zijn medewerkers zijn gasten op een perfecte wijze van alle gemakken wil voorzien en met een tevreden gevoel aan het einde van de dag weer uitzwaait. Een praktijkman die liever de handen uit de mouwen steekt in plaats van achter het bureau te blijven zitten. Hoe is dit alles zo tot stand gekomen? Wim vertelt: “Pa Tomassen had tegenover de Kerk in Hooglanderveen een kroeg, het Houteveen. Met 6 kinderen zijn we daar in ons ouderlijk huis opgegroeid, de horeca hebben we met de paplepel ingegoten gekregen. Naast het Houteveen heb ik met mijn oudste broer in 1979 elders in Hooglanderveen Restaurant Houtrust opgestart, de locatie die nu ook de uitvalsbasis is voor de Tandemtocht Keistad. Vanaf 1979 zijn we geleidelijk aan aan het uitbouwen geslagen, zalen gebouwd, parkeerruimte erbij etc. Toen mijn ouders in 1990 stopten, heb ik het Houteveen overgenomen, en daar een mooie tijd gehad. Toen echter in 2008 de financiële crisis zich aandiende, en de zakelijke markt wegviel heb ik uiteindelijk besloten de zaak na 22 jaar van de hand te doen. De focus kwam toen helemaal op Houtrust te liggen, waardoor ik meer tijd en dus ook grip op het bedrijf kreeg, en meer operationeel aan de slag kon in plaats van als manager te werken. De werkvloer past mij wat dat betreft altijd nog beter. Deze financiële crisis had op die manier toch nog voor mij een positieve uitwerking. En nu Wim (1957) richting de 65 gaat, denkt hij al langere tijd na hoe en of hij het bedrijf zal voortzetten. En ook de Coronacrisis heeft hem aan het denken gezet. Zijn kinderen hebben aangegeven niet verder te willen gaan met het horecabedrijf, en een andere uitbater op deze locatie ziet hij ook niet zitten. Wim zit inmiddels 42 jaar op deze locatie, en heeft in die tijd als geboren Hooglandervener uiteraard een sterke band met dit dorp. Nu het bedrijf al een jaar op slot zit, heeft hij ervoor gekozen het horeca (restaurant) gedeelte niet meer te openen, maar verder te gaan met de verhuur van zalen. Met Bouwbedrijf Schoonderbeek is hij een overeenkomst aangegaan om, wanneer Wim ter zijner tijd ook stopt met de zalenverhuur, alle bebouwing op zijn grond te slopen, en er nieuwbouwwoningen te realiseren. Iets waar in deze tijd ook in Hooglanderveen grote behoefte aan is. Wim heeft het gevoel dat in het geval van woningbouw, hij er met een beter gevoel naar zal kijken als in het geval hij zijn onderneming zou verkopen aan een andere partij, waarop je zelf na verkoop geen invloed meer hebt. Op de vraag hoelang wij als Stichting nog van zijn locatie gebruik mogen maken antwoord Wim: “ik hoop dat ik nog een jaartje of 3 à 4 door mag gaan. De bedoeling is dat ik mij in die periode alleen nog maar ga richten op het faciliteren van besloten bijeenkomsten. Tijdens de Coronacrisis kwam ik helemaal tot rust nadat ik eigenlijk altijd 7 dagen in de week volop heb gewerkt. Ik kwam er achter dat tijd enorm veel waard is, ik kom er nu pas achter hoe waardevol het is om tijd te hebben. Tijd die ik nu kan besteden aan mijn familie, mijn 4 kleinkinderen en ook mijn moeder die inmiddels 92 jaar is”. Als marathonloper geeft Wim aan dat hij het prachtig vindt om als zalenverhuurder na 42 jaar nog een eindsprintje te trekken, en het werk nog even op zijn eigen manier in kan vullen. Wim ervaart onze Tandemtocht wel als een bijzondere bijeenkomst. Het is toch een stukje maatwerk, en hij vindt het leuk om onze wensen te inventariseren en daar op in te spelen. Als hij een steentje kan bijdragen op sociaal vlak vindt hij dat wel een uitdaging om dat goed op te pakken. Hij geeft meteen aan dat er natuurlijk meer bijzondere bijeenkomsten zijn. Als voorbeeld noemt Wim een autorally die binnenkort Houtrust aandoet, maar ook bijvoorbeeld de VU uit Amsterdam waarvan studenten zijn zalenruimte benutten. En daarnaast wordt zijn locatie in deze tijd ook gebruikt voor uitvaartherdenkingen. Nu Wim al wat langer bij huis is, ervaart hij vaak hoe fijn het is om buiten bezig te zijn. In die zin kan hij zich ook voorstellen dat het voor onze deelnemers aan de Tandemtocht een fijn gevoel moet geven om er een dagje even lekker op uit te zijn. Hij vindt het fantastisch om daar op zijn eigen wijze een bijdrage aan te kunnen leveren. Door middel van te luisteren naar de wensen van je klant, kun je op een positieve wijze daarop inspringen en deze klant een tevreden gevoel geven. Tenslotte aan Wim de vraag of hij nog iets wil delen met de lezer van dit interview. Wim komt hierin toch nog even terug op het Corona-gebeuren, en vraagt zich af of de mensen naast extra stress, of angst bijvoorbeeld ook positieve dingen hebben ervaren. Heb je bijvoorbeeld meer aandacht gehad vanuit je omgeving, zijn er mensen die meer tijd voor je hebben gehad? Probeer dat positieve eruit te pakken! Wim heeft in ieder geval aan aantal positieve zaken kunnen ervaren, en gaat energiek de toekomst tegemoet, en wij als Stichting Tandemtocht Keistad hopen nog een aantal jaren op dezelfde prettige wijze zaken met je te mogen doen!

Interview met Sonja Zwart

Door: Martin Wubbe.

Sonja Zwart is een dame die zich al vanaf heel jonge leeftijd inzet voor de organisatie van de tandemtocht in Amersfoort. Eerst deed zij dat voor de voorganger van de huidige stichting TandemTocht Keistad. Die organisatie heeft 40 jaar lang elk jaar een andere tocht georganiseerd en zij heeft aan nagenoeg alle tochten, vanaf de tweede tocht, meegewerkt. Zij raakte daarbij betrokken omdat haar beide ouders visueel gehandicapt waren. Haar vader, George Zwart, had erg veel energie, werkte ook full time (bij DHV) maar was ook actief in tal van organisaties met name om de belangen van visueel gehandicapten te behartigen. Samen met de heer van Eekeren, die actief was bij de Pedaalridders (wielervereniging) heeft hij toen ook het initiatief genomen om een tandemtocht in Amersfoort te organiseren en dat werd zo een succes dat die tocht tot op de dag van vandaag (weliswaar onder een andere naam) nog bestaat. Eerst was de organisatie vrij losjes. Later, met name met het doel om aan subsidie te komen, werd het een stichting en in de loop der jaren steeds professioneler. Sonja is toen in het kielzog van haar vader als het ware in de organisatie van de tandemtocht gerold. Eerst als voorrijder (waarbij haar vader steevast achterop zat)  en later betrokken bij alle verschillende activiteiten die komen kijken bij de organisatie van zo een tocht. Met name heeft zij toen ook veel ervaring opgedaan in het koppelen van de voor- en de achterrijder. Dit deed zij samen met haar moeder Annie Zwart en Henk Kreijne. Dat was elke keer weer een aardige uitdaging omdat de deelnemers vaak duidelijke voorkeuren hadden en daar moest dan met veel tact en creativiteit een oplossing voor worden gevonden, waarbij je let op bijv. leeftijd, zelfde interesse, gewicht etc. In de loop der jaren had zij samen met haar moeder en Henk, over dat soort eigenschappen enorm veel informatie verzameld, informatie die hoofdzakelijk in de hoofden van beide dames en heer was opgeslagen. Zij leerde al op de tandem te rijden op ongeveer 10 jarige leeftijd. Haar vader, achterop gezeten en toen al geheel blind, coachte haar dan en leerde haar de tandem op de juiste manier in goede harmonie met de achter rijder te besturen. Een goede communicatie tussen voor- en achter rijder is, stelt zij, erg belangrijk. Als voorrijder ben je verantwoordelijk en moet je aangeven wanneer je versnelt, een (scherpe) bocht neemt, gaat remmen en (aan welke kant) gaat afstappen. Een ook wat informatie geven over het landschap waar je doorheen fietst is zeer welkom. Samen met haar vader heeft zij ook vele routes uitgezet. Hij hield ervan om elke keer nieuwe paden en routes te ontdekken en op die manier werd er elk jaar een nieuwe tocht ontwikkeld. Met als vertrekpunt in de meeste gevallen het complex van DHV (tegenwoordig Royal Has Koning DHV in Amersfoort). Het fietsen op de tandem zit dus in haar bloed. Er stonden ook altijd een paar tandems in hun schuurtje, waaronder bijv. ook een race-tandem. Helaas is haar vader al op vrij jonge leeftijd (56 jaar oud) overleden. Daarna heeft zij nog vele jaren met haar moeder op de tandem gefietst. Zij zegt niet dat zij een speciale opvoeding heeft gehad. Neen, zij heeft niet het idee dat zij ooit iets heeft gemist. Wel merkt zij op dat er thuis vanzelfsprekend ook andere klussen moesten worden gedaan. Zo moest zij vaak binnenkomende post voorlezen, en kan zij ook zowel braille lezen als schrijven. Zij heeft dus heel wat tandemtochten meegemaakt, niet alleen die in Amersfoort, maar ook die van Bunnik en andere tochten in den lande. De meeste tochten namen één dag in beslag maar er waren ook meerdaagse tochten, zoals bijv. een fietsvierdaagse, of een tocht waarbij 48 uur achter elkaar werd gefietst. Ook ging zij de laatste 10 à 12 jaar ieder  jaar een weekje samen met haar moeder naar Terschelling om daar veel te fietsen. Eerst op een gehuurde tandem met versnellingen, later op een gehuurde elektrische tandem. Mede door de komst van corona is daar een eind aan gekomen. Toen de oude stichting zo een 6 jaar geleden ophield te bestaan en direct de nieuwe stichting TandemTocht Keistad werd opgericht heeft Sonja bewust een stapje terug gedaan om de nieuwe stichting niet te veel op te zadelen met ingesleten werkwijzen uit het verleden. Maar zij gaf zich wel direct als vrijwilliger op en was actief bij verschillende activiteiten op de dag zelf. En dat vond zij ook erg leuk. Immers, zij kent erg veel mensen en dat was een mooie manier om die contacten te onderhouden. Toen echter, medio 2019, het bestuur meer ondersteuning nodig had werd Sonja benaderd en was zij graag bereid ook in de voorbereiding weer haar steentje bij te dragen. Zij ziet er dan ook naar uit om daadwerkelijk straks in september als bestuursverantwoordelijke, de eerste tandemtocht van de TTK, na al die noodzakelijke afstel, mee te kunnen maken. Zodoende heeft Sonja ook vele ontwikkelingen meegemaakt die in de loop der jaren hebben plaatsgevonden. Bijv. de communicatie: in het begin, toen er nog geen internet was, werden alle uitnodigingen per brief (waarvan een groot deel in braille) verstuurd en werden verreweg de meeste  inschrijvingen per telefoon gedaan. Haar moeder vond het heel leuk  om al die inschrijvers te woord te staan en alle informatie te geven. Bij de telefoon bij hen thuis lag ook altijd een checklist gereed met de vragen die gesteld moesten worden aan de inschrijvers. Met of zonder eigen voorrijder, met of zonder tanden, informatie in braille etc etc. Deze manier van communicatie is echter voor het grootste deel verdwenen en nu vindt de meeste informatieoverdracht en dus ook de inschrijvingen op digitale wijze via de website plaats.  Zij heeft ook ervaren hoe de informatieoverdracht naar visueel gehandicapten ontzettend is veranderd. Nu kunnen de meeste  veel mensen (met name de jongeren zijn daar heel handig in) alle informatie via speciale hulpsoftware op de computer tot zich nemen en ook versturen. Haar vader, die zich daar altijd voor heeft ingezet, heeft nog aan tal van ontwikkelingen zijn steentje bijgedragen door daar als proefpersoon aan mee te doen. Ook is opvallend dat het aantal personen dat 100% blind is, en dus afhankelijk is van het brailleschrift, nogal is afgenomen. Aanvankelijk was dat ongeveer 40% en tegenwoordig wordt er maar naar ong. 10 à 15% van de mensen braille-informatie toegezonden. In het begin nam iedereen zijn eigen tandem mee en werden, indien nodig, de tandems voor mensen die zo een fiets niet hadden, bij verschillende verhuurders geregeld. Het eerste grotere tandemverhuurbedrijf kwam uit Texel. Dat bedrijf heeft vele jaren vanuit Texel vele tandems ter beschikking gesteld. De eerste tochten waren er zo ongeveer 25 à 30 deelnemers. Maar dat werd al gauw meer tot gemiddeld wel zo een 100 achterrijders. En er zijn zelfs jaren geweest dat er wel 120 deelnemers waren. Dat liep toen echter weer terug tot ongeveer 70 à 80 en op dat aantal zit de huidige organisatie nu ook. Ook de financiering is wat veranderd. Vroeger was DHV de grote sponsor, die zowel de locatie, het druk- en verzendwerk als de soep gratis ter beschikking stelde. Daarnaast werd er toen geen gratis lunch aangeboden. Wel werden er na afloop van de tocht broodjes geserveerd. Deze werden zelf ingekocht en belegd, wat een stuk in de kosten scheelde. Tegenwoordig is er dus wel een gratis lunch op een lunchlocatie, heeft DHV zich teruggetrokken en zijn er andere sponsors gevonden die financieel ondersteunen. Op die manier is het gelukkig wel zo geregeld dat de bijdrage van de deelnemers nog steeds op het zelfde (bescheiden) niveau zit. En wat er ook gebleven is, naast het presentje op het eind van de tocht,  is de gratis van Dobbe kroket. Daar zijn vele deelnemers zeer aan gehecht! Gelukkig zijn er in al die jaren nauwelijks ongelukken gebeurd. Er is wel eens iemand gevallen die naar een hulppost moest worden gebracht maar niets ernstiger. Wel heeft zij meegemaakt dat er iemand verdwaald was en dat er door de motoren een speuractie werd op gezet om hem op te sporen. Ja, toen waren er nog geen mobieltjes en was dat ingewikkelder. Ook is het wel voorgekomen dat iemand halverwege, toen hij erachter kwam vlak bij zijn huis te zijn, maar naar huis ging zonder dat aan de organisatie te melden. Ja, dat werd dus een hoofdpijndossier voor de organisatie! Kijkend naar de toekomst ziet Sonja dat er altijd wel behoefte aan een tandemtocht zal blijven bestaan. Echter, we moeten meer rekening houden met het fenomeen elektrische fietsen. Die willen soms grotere afstanden afleggen en zijn vaak veel vroeger op de bestemming en dan was gepland. De vraag is hoe hier in de toekomst mee om te gaan. Ja, dat zijn mooie uitdagingen waar Sonja graag over mee wil denken om op die manier nog vele jaren mooi werk te kunnen verrichten voor de TandemTocht Keistad.

In 2024 vindt de tocht plaats op zaterdag 25 mei.

Via deze knop kan je je hiervoor aanmelden.